Eerste week in het prachtige Zuid-Afrika!

Week 1 zit er al op!

Het vertrek thuis viel even zwaar. Donderdag heb ik nog de hele dag geknuffeld met kleine Ise en als verrassing stond ’s avonds iedereen van de familie nog op de stoep zodat we allemaal samen konden eten. Toen iedereen naar huis ging was dat even lastig en vooral het moment dat ik echt afscheid moest nemen van Ise. ’s Morgens kwamen Tom en Wendy me nog even uitzwaaien waardoor ik natuurlijk -alweer- moest huilen. Maar goed, daar gingen we. 05:30 uur en onderweg naar Schiphol. Om half 8 waren we er en ik kon meteen mijn bagage afgeven. Ik wilde mijn koffer in laten sealen en toen bleek dat mijn koffer te zwaar was.. Vreemd.. Ik had toch echt niet veel bij me.. *ahum*. De jongen daar raadde mij dan ook aan om er iets uit te halen omdat ze bij de balie echt wel moeilijk konden doen en ik 100 euro bij moest betalen. En zo haalde ik er maar een trui uit en heb ik die aangedaan. In het vliegtuig zou het toch wel koud zijn. Toen ik mijn koffer weg bracht naar de balie bleek hij precies 23 kilo te zijn. Precies goed. Daarna hebben we nog even wat gedronken want om half 9 moesten we al door de gate. Toen kwamen de tranen natuurlijk weer. Nu ging het echt gebeuren en ging mijn droom beginnen. Ik moest om half 9 toch echt door de gate dus heb nog even goed afscheid genomen van pap en mam en toen kon ik gaan. Samen met Jolijn liep ik naar gate F3, waar we doorheen moesten. Dit bleek alleen aan de andere kant te zijn van Schiphol onderhand dus wij kregen al zo’n vermoeden dat het niet klopte. Toen we daar ook aankwamen stuurden ze ons weer terug en moesten we blijkbaar gewoon naar binnen waar we ook de koffers af hebben gegeven. Zal de spanning wel zijn geweest ;)

De paspoortcontrole en de Douane kwamen we door en toen zaten we ook zo in het vliegtuig. Helemaal niet koud. Zat ik dan met 2 truien en een jas. De vlucht duurde lang waardoor ik een beetje probeerde te slapen. Op de een of andere manier kwam het personeel aan boord steeds op het idee om iets door de microfoon te zeggen op de momenten dat ik wilde slapen. En met oordopjes in klinkt dat wat ze zeggen 10 keer zo hard. Je kunt al raden dat ik lekker heb geslapen dus.

Toen we na 11,5 uur waren geland duurde het nog lang voordat we ook daar door de paspoortcontrole waren. Er stond een hele lange rij en wij waren natuurlijk de laatste.
Op het vliegveld werden we opgewacht door bekenden van Robyn die in Kaapstad wonen en waar we onze eerste nacht door zouden brengen. Het was al 23.30 inmiddels en wilden toch wel graag slapen.
We kwamen meteen in een ander klimaat terecht. De 2 truien die ik aan had bij vertrek bleken namelijk een beetje te warm te zijn voor het weer in Kaapstad.

Wakker worden in Kaapstad. Wauw. ’s Avonds konden we het natuurlijk niet zo goed zien maar toen we ’s morgens wakker werden zijn we meteen even buiten gaan kijken. Wat was het er mooi. De straten in het deel waar wij verbleven hadden wel iets weg van Amerika.
Diezelfde dag werden we in de middag naar ons appartement gebracht in Stellenbosch. Eenmaal aangekomen bleek dat er nog 1 kamer bezet was waardoor we met z’n 2en bij elkaar op de kamer moesten. Het eerste appartement was in orde en de meiden konden er meteen in maar in ons appartement was de kamer van Femke nog bezet.
Zoals de persoon van het appartementencomplex het bracht leek het te gaan om een jongen die hier verbleef terwijl hij er niet meer in mocht zitten maar ze konden hem steeds niet bereiken omdat hij veel werkte. Beetje vaag. Toen wij zondag die jongen spraken bleek het een hele andere kant te hebben. Hij bleek namelijk ook een huurcontract te hebben voor die kamer voor de maand februari. Top.
Femke sliep een aantal dagen bij mij op de kamer op een matras op de grond.

Zondag hadden we een rustig dagje en zijn we een rondje gelopen in Stellenbosch en hebben we even de omgeving verkent voor zover dat kon te voet.

Maandag gingen we al naar stage. We werden vandaag opgehaald door Jacomien, de manager van Prochorus. Prochorus is de organisatie waar ik stage loop. We werden nu nog opgehaald omdat we nog geen auto hadden en nog niet wisten waar we naartoe moesten. We reden naar Kayamandi, het township bij Stellenbosch. Vanuit de auto zag dit er al indrukwekkend uit. Eenmaal aangekomen hebben we even kennis gemaakt en nadat zij hebben gebeden kregen wij een rondleiding. De mensen die werken op de crèches en playgroups komen hier iedere morgen bij elkaar. Ze spreken dan even de dag door en bidden samen.
De rondleiding ging door Kayamandi. We kwamen tussen de huisjes terecht. Heel indrukwekkend om te zien. Ik kan het ook niet zo goed beschrijven. Het beeld dat iedereen heeft van een township van foto’s is niet te vergelijken met hoe je het in het echt ziet. Het komt dan echt nog tien keer harder binnen. Het zijn allemaal zelfgemaakt huisjes, vaak net zo groot als een slaapkamer, waarin ze met meerdere personen wonen. De huisjes zijn gemaakt van golfplaten of ander materiaal. Wat me verbaasde is dat er in bijna ieder huisje wel een tv staat en andere apparatuur. Het contrast is dan heel groot. Er zijn ook grotere huizen in het township. Mensen die meer geld hebben kunnen zelf een groot huis bouwen. Ook staan er huisjes waarin mensen kunnen wonen die helemaal geen geld hebben. Deze zijn door de overheid gebouwd.
Tijdens de rondleiding kwamen we al een paar kindjes tegen en die riepen allemaal ‘teacher’ naar ons. We hoorden eerst niet zo goed wat ze riepen maar toen kregen we de uitleg dat de kindjes ons blanken zien als leraressen.
Ik mag helaas geen foto’s maken van het township. Als de mensen er daar achter komen heb ik namelijk een heel groot probleem.

Voor ons werd deze morgen ook duidelijk wat er van ons wordt verwacht tijdens de stage. Van maandag tot en met donderdag lopen we stage. Van 9:00 uur tot 13:00 uur werken we op de crèches en van 15:00 uur tot 18:00 uur werken we in Jonkershoek op een project. Het project in Jonkershoek is een soort naschoolse opvang waar kinderen nog aan hun huiswerk werken en ook worden begeleid met huiswerk. Ook is er daar tijd voor ontspanning. Ze hebben veel ruimte om te rennen en te spelen. Maandagmiddag zijn we daar ook snel een kijkje gaan nemen.

Dinsdagmorgen moesten we alleen naar stage. Er werd ons verteld dat we een taxi konden pakken en dan bij Prochorus uit konden stappen. Het systeem met de taxi’s hier is een beetje apart. Als je ergens langs de weg gaat staan kun je gewoon instappen als hij langskomt en je kunt op ieder moment zeggen dat je eruit wilt. De taxi stopt dan ook gewoon. De taxi’s hier zijn van die busjes waar zoveel mogelijk mensen in worden gepropt. Je betaalt hier 6 rand voor een ritje met de taxi, wat omgerekend in euro’s nog geen 50 cent is.
Maar goed, wij gingen dus met de taxi. Om 8 uur gingen we naar de taxistandplaats waar we in een taxi gingen zitten. Probleem was dat de taxi pas ging rijden als hij vol was en wij waren de eersten in de taxi. Uiteindelijk reden we om iets voor 9 uur aan waardoor we dus te laat waren.
Vandaag hebben we gewerkt op de playgroups. Dit omdat we zo vast een beetje konden wennen aan de taal. Ze praten namelijk Xhosa, de kliktaal, op de playgroups en crèches. De kindjes kunnen dus ook geen Engels praten of verstaan. Zo konden we vast rustig kennis maken met de taal.
De playgroups zijn bedoeld voor kinderen van ouders die geen geld hebben. Ouders hoeven hier dus niet voor te betalen. De ouders van de kinderen op crèches betalen wel.
De playgroup zag er heel netjes uit en was een grote ruimte. Ze werkten volgens een dagplanning maar wat wel opviel was dat de kinderen steeds heel lang moesten wachten omdat de leidsters dan met één kind bezig waren. We merkten zelf meteen dat de kindjes aanhankelijk werden. Ook vonden ze onze blanke huid maar vreemd en wilden deze steeds aanraken. De kindjes zijn wel echt enorm schattig hihi.

‘s Middags gingen we naar Jonkershoek waar we nu ook weer met de taxi heen moesten. Deze reed gelukkig wel op tijd. Steeds om 20 over. Zo hoefden we dus geen uur in de taxi te wachten.
Op het project in Jonkershoek hebben we eigenlijk meteen meegedraaid. Zo konden we de kindjes een beetje leren kennen. In Jonkershoek praten ze Afrikaans, wat een beetje lijkt op het Nederlands. Als ze langzaam praten kun je het wel volgen en als je zelf je uitspraak een beetje aanpast kunnen zij jou ook wel verstaan. Vandaag hadden ze rekenen en dus heb ik meteen leren tellen in het Afrikaans.
De kinderen op het project in Jonkershoek zijn wat ouder. De leeftijd is daar van 4 tot 18 jaar. Deze afwisseling met de crèches vind ik zelf wel fijn. Je kunt dan ook iets meer met de kinderen, ook door de betere communicatie.
De middag vloog voorbij en zo konden we weer met de taxi terug.

Woensdagmorgen gingen we weer met de taxi en dit was weer hetzelfde verhaal als dinsdagmorgen. Wéér moesten we lang wachten en waren we te laat op stage. Hier leek wel iets niet te kloppen..
Eenmaal op stage werden we in tweetallen verdeeld en gingen we naar de crèches toe. Ik was best een beetje zenuwachtig omdat we al een beetje waren voorbereid. De crèche waar ik naartoe ging lag midden in het township tussen de huisjes. Ik schrok wel heel erg toen ik er binnen kwam. Er waren een stuk of 20 kids in een hele kleine, warme en donkere ruimte. We deden een paar spelletjes in de groep en wij dachten dat we gewoon mee gingen doen in hun routine. Echter werden we fijn voor het blok gezet doordat de leidster zei dat wij maar iets moesten doen met de groep. Wij stonden daardoor even met de mond vol tanden omdat we dit niet hadden verwacht. We hebben toen maar hoofd, schouders, knie en teen gedaan in het Engels en we maken een kringetje van jongens en meisjes.
Wat me opviel was dat de leidster echt het beste met de kindjes voor leek te hebben maar niet wist hoe ze ze bezig moest houden. Ze ging dan ook regelmatig even weg uit de groep waardoor de kinderen alleen waren. Nu dan met ons maar als wij er niet zijn doet ze dit waarschijnlijk ook. De kinderen werden heel onrustig als ze lang niks deden en moesten wachten, wat natuurlijk logisch is. De leidsters werden dan weer boos op ze. Ik vond dat wel een lastige situatie omdat wij vanuit onze kennis weten dat het logisch is dat de kinderen onrustig worden, maar zij weten dit waarschijnlijk niet en ik vond het nog te vroeg om dit aan te kaarten.
We hadden een drukke en indrukwekkende ochtend achter de rug met weer hele schattige kindjes die allemaal heel graag heel veel aandacht van ons wilden.

’s Middags gingen we weer naar Jonkershoek. Ik heb weer een beetje Afrikaans bijgeleerd. Het Afrikaans is eigenlijk een hele simpele versie van het Nederlands. Zo heb ik geleerd dat konijn in het Afrikaans ‘haassie’ is. Waarom moeilijk als het makkelijk kan.

Na veel gedoe, wat ik jullie zal besparen, was de kamer in het appartement vandaag eindelijk geregeld. Ik kon eindelijk mijn koffer uitpakken en mijn kamer inrichten, en voor Femke hetzelfde.

Donderdagochtend gingen we weer naar Kayamandi. Wéér met de taxi omdat we nog geen auto hadden. We waren iets eerder gegaan omdat we dachten dat de kans dan groter zou zijn om een volle taxi aan te treffen. Ook dit heeft niet geholpen. Weer zaten we in een lege taxi. De chauffeur kwam naar ons toe en zei dat hij om 9 uur (!) ging rijden. Maar hij ging toch rijden als hij vol zat? Nee, om 9 uur zei hij. Of hij nou vol zat of niet. Op de vraag of er dan ook al een om 8 uur was vertrokken gaf hij als antwoord dat de eerste pas om 9 uur ging. Vandaar dat wij dus al twee dagen zo lang hebben zitten wachten. Nu waren we er weer heel vroeg en we hadden eigenlijk geen zin om weer zo lang te wachten waarop we zijn gaan lopen. 45 minuten later kwamen we bij Prochorus uit. Pff wat een wandeling. Het eerste deel ging goed maar toen we Kayamandi in kwamen was het alleen maar berg op. En dat was een grote berg. Maar: we waren op tijd!
Na het ochtendpraatje en gebed gingen we weer naar dezelfde crèche toe als op woensdag. Het ging eigenlijk hetzelfde als op woensdag. Weer werd er van ons verwacht dat we spelletjes met de groep deden en de kindjes werden vaak weer onrustig. De kids willen graag allemaal evenveel aandacht. Als ik er één een high-five geef, staat ineens de hele groep om me heen omdat zij dat ook willen. Als ik even gek doe met één kindje willen ze dat allemaal. Het is dan ook lastig om nee te zeggen.
Ook deze ochtend vloog voorbij en de middag bij Jonkershoek ook. Het is leuk om het verschil te zien tussen de ochtend en middag en die afwisseling te hebben. Na een ochtend op de crèche ben ik namelijk helemaal op en in Jonkershoek kan ik dan ook even ontspannen met de kids.

De kinderen hebben hier wel allemaal lastige namen haha. Ik heb er een paar onthouden omdat we die ook in Nederland gebruiken maar heel veel namen zijn zo ingewikkeld dat ik ze meteen weer ben vergeten nadat ze werden verteld. Veel oefenen dus.

En toen hadden we weekend! Vrijdag is onze vrije dag en dus hebben we heerlijk uitgeslapen. Ook had ik even tijd om de afgelopen week te overdenken. Ik verbaasde me, en nog steeds, over het contrast tussen de playgroup en de crèche. Op de playgroup komen kinderen van ouders die het niet kunnen betalen maar zij leken het beter voor elkaar te hebben dan de crèche. Ook de leidsters leken meer kennis te hebben en er waren meer mogelijkheden voor de kinderen. ik vraag me ook af hoe dit vanuit Prochorus zo geregeld kan zijn en wil dit dan ook graag uitzoeken. Je zou namelijk zeggen dat het eerder andersom zou zijn, dat ze op de crèche meer mogelijkheden hebben omdat de ouders daarvoor betalen.

Vandaag zijn we gaan kijken voor een autootje. Die wilden we toch wel graag zodat we gewoon zelf naar stage kunnen en in de weekenden kunnen gaan en staan waar we willen. Na een beetje informatie te hebben verzameld bij verschillende verhuurbedrijven hebben we natuurlijk voor de goedkoopste gekozen. We kregen een fijn klein autootje mee en konden meteen een stukje rijden. Heel erg wennen om links te moeten rijden, het stuur rechts te hebben zitten en te moeten schakelen met links. Gelukkig wende dit wel snel. We zijn toen naar Franschhoek gereden. Prachtige omgeving om in te rijden wat ook op de foto’s is te zien.

De omgeving is hier sowieso prachtig. We hebben fantastisch uitzicht vanuit ons appartement. We kijken uit op een berg en aan de andere kant kijken we uit op Kayamandi. Super. Ook als je hier rondrijdt verbaasd het steeds weer hoe mooi het is. Het verveeld echt nooit.

Zaterdag hebben we weer lekker uitgeslapen en zijn we ’s middags naar het strand gereden bij Summerset West. Heeeeeerlijk! Lekker bruin worden zo.

Het eten en drinken is hier echt heel erg goedkoop waardoor de verleiding groot is om te gaan uiteten. Dit hebben we de afgelopen week wel een paar keer gedaan maar we hebben ook een paar keer gekookt. Afgelopen week hadden we zo’n moment dat we wilden koken maar toen was de stroom uitgevallen en dat duurde zeker 2 uur. We koken hier op een elektrisch fornuis dus dat konden we niet gebruiken. We moesten toen toch maar gaan uiteten. Vervelend. Veel restaurants zijn hier dicht als de stroom uitvalt, wat regelmatig gebeurd en heel normaal is hier. Er zijn een paar plekken waar je wel nog eten kunt krijgen gelukkig. Stel je voor dat we zouden verhongeren.
De stroomuitval komt ook voor op momenten dat het niet zo goed uitkomt. Als je telefoon en laptop leeg zijn bijvoorbeeld en de stroomuitval twee uur duurt.

Het is nu carnaval bij jullie. Voelt wel vreemd dat ik er niet bij ben maar aan de andere kant wil ik echt niet ruilen. Het is hier zomer. Heerlijk weer en we kunnen naar het strand. Dus, veel plezier in de kou ;) Ik zal jullie proberen jaloers te maken met mijn foto’s.

Totsiens!

Liefs,
Milou